POCZTÓWKI z MIASTECZKA STROMBOLI

Po powrocie z wulkanu natychmiast pożeramy pizzę w towarzystwie rudego kota, który ma dużą wprawę w proszeniu o jedzenie- wyciąga do góry łapkę, a gdy MS się ociąga to ostrzegawczo pokazuje pazurki.


Przez dobre 2 minuty pod prysznicem leci z nas czarna woda! Woda też przypływa na Stromboli, więc trzeba ją oszczędzać. MS ma czarne skarpety, ja- czyściutkie, oczywiście dzięki ochraniaczom oraz wszywanym wewnątrz językom w butach (nic się nie dostanie do środka przez dziurki na sznurowadła)

Pierwsze ostrzeżenie! 

W świetle dnia- z osą. 

I więcej ostrzegał nie będę! ;-) 

Od rana świeci słońce i jest bardzo gorąco. Z żalem opuszczamy nasze przytulne mieszkanko z tarasem i zaczynamy zmierzać w kierunku portu.

Ta uliczka prowadziła do naszej kwatery. 

Widoki na Strombolicchio. 

Po drodze zwiedzamy miasteczko, które jest zaskakująco puste o tak wczesnej porze. Wąskie uliczki [na szczęście idziemy do portu, więc prowadzą nas w dół], białe mury z kolorowymi akcentami w postaci bram czy okien przywodzą na myśl Santorini [tę przepiękną grecką wyspę można zobaczyć TUTAJ]

Tutaj dobrze widać sens budowania takich wąskich uliczek- dają cień i ochronę przed naprawdę gorącym słońcem. 

Jaki kolor mogą mieć drzwi w Zaułku Żółtym? 

Niektóre zakątki urzekają dbałością o detale, są wręcz romantyczne. Kto by pomyślał, że romantyzm może być tak minimalistyczny?

Korzeń drzewa jak najbardziej stylowa, abstrakcyjna rzeźba. 

Zadbane domki sąsiadują z domostwami, które wyglądają na opuszczone, co widać po zdezelowanych, pokiereszowanych bramach, które jednak też mają swój urok.

Urocza kołatka. 

Niestety znienacka znad wulkanu schodzą czarne chmurzyska i pokrywają niebo nad całą wyspą. Zrywa się silny wiatr, ochładza się i po kilku pierwszych, nieśmiałych kropelkach następuje gwałtowna ulewa. Chronimy się wraz z Anglikiem i miejscowym (che sorpresa!) w barze pod rozpiętą siecią, ale ona też przecieka.

Zaskakująca rzeźba w barze, gdzie się schroniliśmy- egzotyczna twarz. 

Z tej oto luksusowej taksówki ucieka pracownik hotelu, który przyjechał po gości. 

Ubieram spodnie i zakryte buty i biegiem do wodolotu. Tym razem podróż nie jest tak spokojna! Do jednego z portów musimy wpływać dwukrotnie, bo za pierwszym razem nie przycumowaliśmy. Bujanie też jest wyraźnie silniejsze. Na ostatnią godzinę przysiada się do nas Włoszka z psem. Jak z filmu, ubrana w czarną sukienkę i intonująca Santa Madonna! podczas silniejszych wstrząsów :-)

W Milazzo upał i ani śladu chmur czy deszczu- sycylijski pogoda!