Kościoły
ferdynańskie lub kościoły Ferdynanda to zdecydowanie nieznane w polskiej
podróżniczej blogosferze zabytki Kordoby. Oczywiście miasto ma swoją
niekwestionowaną gwiazdę, Mezquitę, przy której bledną wszystkie inne zabytki.
Jeśli jednak spędza się w Kordobie kilka dni to warto pospacerować po starym
centrum i wchodzić do napotkanych kościołów. Istnieje duża szansa, że
odwiedzanymi świątyniami będą właśnie kościoły Ferdynanda, bo jest ich aż 12. Czym
właściwie one są?
Swoją nazwę
zawdzięczają królowi Kastylii i Leonu Ferdynandowi III, który dorobił się
przydomka Zdobywca Andaluzji, a po śmierci Święty. Król całe życie spędził na
rekonkwiście, walcząc z Maurami. I były to walki pełne sukcesów. Z rąk Arabów
odbił wiele miast min. właśnie Kordobę [w 1236], ale także Jean [1245] czy
Sewillę [1248].
Po zdobyciu
Kordoby, by wzmocnić i uprawomocnić chrześcijaństwo, które miało stać się
dominującą religią, zarządził zbudowanie 12 kościołów, często na miejscu
dotychczasowych meczetów. Minarety zostały zamienione na dzwonnice, a wnętrza
przystosowane do obrządków nowej religii. Oczywiście spowodowało to powstanie
swoistych hybryd architektonicznych, w których mieszały się wpływy arabskie i
chrześcijańskie. Z biegiem lat nakładały się na to renowacje i przebudowy, więc
dziś kościoły są eklektyczne, choć często ich bryły zwracają uwagę „starym’
wyglądem.
W Internecie
można spotkać wiele firm zajmujących się oprowadzaniem po kościołach. Niektóre
z nich piszą, że samemu nie można wejść do środka, bo na co dzień są one
pozamykane. Nie jest to do końca prawdą, bo zaledwie dwa są rzeczywiście
zamknięte na stałe. Reszta jest otwarta dla każdego, zazwyczaj z obowiązkową
sjesta. Mało tego, zwiedzić pozostałe kościoły można za darmo. A warto, bo,
mimo wspomnianych modyfikacji, w kościołach czuć te ponad 700 lat historii :-)
Fasada San
Andres może się nie podobać, ze względu na dość kulawe połączenie starego
portalu i bryły przebudowanej na początku XVIII wieku przez Juana i Luisa de
Aguilar. Niestety nie każda transformacja wychodzi na dobre i to niestety jest
tego przykład. Sytuację ratuje dzwonnica i wspomniany portal. Pierwsze wzmianki
o San Anders pochodzą z 1246 kiedy to był budowany, a już w 1277 urzędowało w
nim aż sześciu księży. Kościół wybudowano na miejscu Basilici de San Zoilo, na
odludziu. Szybko jednak osiedlili się tutaj przedstawiciele bogatych rodów i
okolica zaczęła tętnić życiem. Niestety zatłoczona, nie spełniająca
podstawowych wymogów higienicznych okolica stała się siedliskiem chorób, a
nawet punktem rozprzestrzeniania się epidemii jak np. w roku 1804 i 1835.
Wspomniana
eklektyczna i niezbyt udana fasada San Andres. Wieża została dodana pod koniec wieku XVI przez Hernanda
Ruiza II.
We wnętrzu
wzrok natychmiast wędruje ku wielkiemu, złoconemu ołtarzowi głównemu.
Idąc w
kierunku ołtarza głównego po bokach odkrywa się równie bogato zdobione kaplice.
Posągi
zapłakanej Marii w bogato wyszywanych szatach i imponujących, złotych [?]
koronach.
Jeszcze
kilka ujęć wnętrza i kaplic.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz